Wie is de grootste vijand van onszelf?
beoordeeld te worden!
En om het beter uit te drukken, negatief beoordeeld worden. Vanaf onze geboorte worden we beoordeeld. Eerst door onze ouders, elke dag, in functie van wat we zeggen en doen zijn we een lief kind of een slecht kind. We doen hun plezier of we doen hun geen plezier. Eens we naar school gaan is dit hetzelfde, we worden een gemakkelijk kind (dus een kind die plezier doet aan zijn leraar) of een moeilijk kind (die problemen geeft aan zijn omgeving).
Vanaf kleins af aan begrijpen we dus dat we ons telkens moeten aanpassen aan de anderen, zodat ze ons willen accepteren en ze dan blij zijn, dit tegen de wil van onze eigen natuur.
Op kantoor, glimlachen we aan onze baas, zelfs al kunnen we hem niet aanvaarden binnen in ons, dit omdat hij
ons zou liefhebben en dat hij ons zal houden in zijn firma. Thuis doen we ons best om te doen alsof alles ok is.
Terwijl we binnen in ons zelf willen ontploffen, dit enkel en alleen omdat onze man van ons blijft houden
en dat de kinderen zich goed voelen.
Tussen vrienden zeggen we niet wat we denken over het één of ander onderwerp, omdat ze niet met ons zouden
lachen, zelfs indien dit onze eigen diepe overtuigingen en interne waarden zijn. We zwijgen indien het over
onderwerpen gaat die vitaal zijn voor de wereld of simpel weg voor onze gezondheid dit allemaal om niet
“ beordeeld” te worden door de andere.
Alsof uiteindelijk “ de andere” telkens meer belang heeft dan ik.
Het is de andere die ons leven dicteert. Het is de “andere die “gelukkig”moet zijn. Je moet de “ander” niet verstoren. De “andere” heeft gezegd dat het niet goed is dit of dat te zeggen of te DENKEN, dus ik zwijg. Ik durf er zelf niet meer over te denken.
De “andere” heeft niet graag wanneer ik iets doe, dus stop ik ermee. De “andere” voelt zich slecht wanneer ik durf mezelf te zijn. DUS STOP IK MEZELF TE ZIJN. Ik verlies « de andere » wanneer ik iets doe dat ik graag doe, dus stop ik liever met het doen van at ik graag doe om de “andere” te houden. De “andere” gaat een commentaar geven, dus ga ik er zelf niet mee beginnen. De “andere” is gelukkig wanneer ik niets zeg, wanneer ik niets doe, want zo wordt hij niet uitgedaagd. En dit al is wat ik nog niet kan begrijpen…
We zijn binnenkort met 7 miljard mensen op de wereld. De anderen vertegenwoordigen dus 6 999 999 999. Realiseer je nu, is het mogelijk plezier te doen aan 6.999 999 999 mensen ?
Dit is mathematisch onmogelijk. Je zal dood zijn alvorens je dit met 10 personen tegelijker tijd zou willen doen. Dus waarom eraan beginnen? Doe de test, draag morgen een geel kleedje en vraag aan 10 personen wat ze ervan vinden. Elke persoon zal een uniek antwoord geven. Enigen zullen het geweldig vinden, anderen zullen het te opvallend vinden, anderen zullen zeggen dat het niet de moment viden om zo een kleedje aan te doen., anderen zullen zeggen dar ze het geweldig vinden dat je zo een kleedje durft aan te doen, anderen zullen zeggen dat je afgrijselijk bent zo een kleed aan te doen omdat je hierdoor het vrouwelijk zijn niet respecteert. En nog anderen zullen juist zeggen dat dit de vrouwelijkheid zelf is. Er zullen altijd zoveel opinies als mensen zijn.
Wanneer je leeft om bij de anderen goed over te komen en doet wat ZIJ graag lief hebben, wordt je wij wat zij graag hebben .
Een voorbeeld : neem aan dat je een jonge blonde, nogal mooie vrouw bent. Indien je bent wat zij graag hebben, dan wordt
je de voorstelling van wat je denkt hoe een mooie jonge blonde vrouw moet denken en zijn om geliefd te worden.
Je bent en maakt wat anderen graag hebben, dit in functie van wat je van kinds af aan gezien hebt in je familie, op straat, met je vrienden op de televisie. Je wordt uiteindelijk een marionet die vast gehouden wordt door wat er wordt van je verwacht. En voor deze “ liefde” niet te verliezen of beter deze beloftes van liefde,( want dit is vaak een oppervlakkige liefde vermits hij voorwaaardelijk is naargelang wat je doet en niet wie echt bent). Je zal levenslang in dit beeld vastzitten, hoe die blonde moet zijn, hoe de anderen die blonde zien, hoe ze moet zijn, wat de anderen graan aan blondines zien, dij kijk van de anderen op jou, van want jij denkt dat je moet zijn, gemodelleerd op hun waardering of niet.
Je bent “wat zij graag hebben”.
Neem nu aan dat je een mooie jonge blonde vrouw bent, maar dat je wil gaan werken in het leger, want dat is wat JIJ
graag wil doen. Of misschien wil rijden op een dikke motor, of je wil bankier worden, want dat is wat JIJ wilt.
(ik geef deze voorbeelden omdat we dat niet gewoon zijn te zien. Het is moeilijk voor de meeste mensen om
buiten hun gewoonten te gaan).
Je wil zijn “waar je van houdt” en niet “diegenen die je liefhebben”
En dat is het punt waarin je realiseert dat dit heel moeilijk is, want dit is niet wat de mensen van je verwachten.
Indien je de jonge blonde vrouw wil zijn die in de financiën zit zal je voortdurend bekritiseerd, beoordeeld worden,
hetzelfde wanner je humanitaire zaken gaat doen. Men zal je vragen waarom je dit werk doet.
Men zal je zeggen dat je dit werk doet om op te vallen, of dat je je fysiek gebruikt om dit werk te doen.
Dus blijven velen onder jullie “wat zij graag liefhebben” zodat je niet in confrontatie moet komen met al dit.
Velen van ons zijn niet dom, we hebben al een hele weg zelf gedaan.
Het verschil zit alleen in de volgende beslissing : het zijn of het niet zijn wat we willen zijn.
De mensen verwachten van je dat je bent zoals zij je graag hebben, niet zoal jij je liefhebt.
Dus indien je doet zoals jij wilt leven, dan riskeer je verstoten te worden, bespot te worden, geen liefde te krijgen
en dat is heel pijnlijk voor de mens. Vooral voor diegene die er niet genoeg gekregen heeft toen hij klein was
en die heel zijn leven hiernaar op zoek zal gaan.
Het hetzelfde geldt voor een man die bijvoorbeeld bankier is maar die eigenlijk in zijn ziel modekleren wil tekenen.
De mensen houden ervan dat hij een serieuse bankier is. Ze kennen hem zo, dat is wat ze van hem willen zien.
Maar hij wil in het diepste van hemzelf kleding ontwerpen, dit is wat zijn hart vult. Hij is dus niet “waarvan hij houdt”,
hij is “wat de mensen graag hebben”. Hij is wat men van hem verwacht. Ik ben er van overtuigd dat dit het moeilijkste is in
ons leven hier op aarde. Het "ZICH LEREN LOSMAKEN" van anderen. Langs dene kant zegt men ons en begrijpen we dat we allen
één zijn, en we voelen ons ook in connectie met de mensen, de aarde, de dieren. Maar langs de ander kant zie je dit nog niet altijd in de realiteit.
En elke mens wil nog niet het beste voor de andere mens. Dat is het juist, vele mensen begrijpen nog niet dat we allemaal aangesloten
en gebonden zijn, en dat het geluk van enigen, het geluk van anderen zou moeten maken.
IK HEB HET NIET NODIG MIJN BOOSHEID TE KONTROLEREN. IK HEB HET NODIG DAT DE MENSEN STOPPEN MET OP MIJN ZENUWEN TE WERKEN.
De meeste mensen zijn niet in harmonie met hunzelf, en hebben geen bewustzijn dat ze zelf hun realiteit creëeren. Op elk moment. Bij elk van hun gedachten. Elk woord dat ze uitspreken. Al wat ze doen. Ze zoeken steeds om te controleren wat er buiten hun gebeurd en niet wat er binnenin met hun gebeurd. Ze willen dat de ander veranderd, in plaats van hunzelf te veranderen. Of ze willen simpelweg zichzelf niet in kwestie zetten. Ze gaan hun leven lang aan de anderen opleggen hoe ze moeten zijn. Ze gaan hun leven lang hun kennis geven over alles en nog wat. Ze zullen zeggen dat de dingen eerder zo moeten zijn dan anders. Ze gaan commentaar geven op facebook of op internet, dat die of die persoon het beter anders zou doen. Dat je beter zou staan met het ene kapsel of jurk dan het andere, dat je beter zo denkt dan anders. Bet zo zegt dan anders. Van minder dit te doen, en meer dat…enz…enz…
Alsof wat ze denken eigenlijk de absolute waarheid is, en eigenlijk niet alleen hun projectie, hun eigen analyse is dat ze simpelweg bekomen zijn met de “middelen” dat ze hebben om te begrijpen.
Heel veel mensen hebben het nodig om te kunnen beoordelen (en het liefst op een negatieve wijze) Het is direct bij hun, ze moeten hun mening, hun voorkeur geven zonder de tijd te nemen om er echt over na te denken over wat ze aan het zeggen zijn of gaan zeggen. Is het juist wat ik aan het zeggen ben, gaat dit de andere persoon geen pijn doen? Is dit reel of juist een projectie dat ik doe.
Ben ik echt op de hoogte van het “grote schema” , het “grootste plan” dat deze persoon aan het realiseren is. (met andere woorden zijn levensmissie?) Wie ben ik om toe te laten dat ik die persoon ga beoordelen, zelfs al is het maar op één honderdste van zijn van zijn levensmissie, een heel klein gedeelte van zijn “zijn” omdat dit de echo is in mij die aantoont waarop ik moet werken?
Ik geef je een voorbeeld, soms krijg ik boodschappen van vrouwen die me zeggen « je zet te veel foto’s van jezelf op je blog ». Systematisch wanneer ik ga kijken naar de profiel van deze personen, zie ik dat deze mensen zelf geen profiel foto van hunzelf hebben. In de plaats daarvan zie je hun hond, hun baby, een landschap of een tekening. Het is dus normaal voor deze personen, ze zijn in een verwerping van hun eigen individualiteit. ( en diezelfde personen gaan uitleggen aan anderen dat ze dit doen uit nederigheid en niet omdat ze niet van zichzelf houden), zo is elke persoon die het tegenovergestelde is van wat ze is, is een heel sterke spiegel van de afwijziging dij bij zichzelf bij zichzelf uitlokt. Voor andere personen zijn mijn foto’s in tegendeel heel inspirerent en ze geven hun “vleugels”. Heel wat personen schrijven me dat hun dat echt de zin geeft om hunzelf te zijn. Is het dus positief of negatief?
Ik heb begrepen dat deze afwijzigingen of beoordelingen nooit iets te maken hebben met mij, maar wel met de persoon die ze doet. Het is me nooit overvallen dat een andere publieke vrouw me een negatieve opinie geeft over een ander publieke vrouw op internet die haar foto’s zet en haar individualiteit durft te uiten, goed in haar vel, met als doel anderen te inspireren. Dit is simpel weg onmogelijk. Het is heel uitzonderlijk mensen te vinden die begrijpen want ze nooit geleefd hebben.
De meeste mensen moeten de dingen leven om te begrijpen. Zolang het niet met hun gebeurd, kunnen ze zich niet in de plaats van een ander zetten. Je kan dat goet zien met de internet explosie. Elke blog, youtube clip, facebook pagina, krijgt negatieve reacties en wordt negatief aangevallen, deze zijn meestal echt op een stout manier gedaan. Zelf een onschuldig kind dat piano speelt gaat bekritiseerd worden. Zelfs een meisje van jaar die danst zal een negatieve opmerking krijgen.
Nooit zullen diegenen die kritiek geven erover nadenken “en wat indien iemand dit aan mij zou doen, hoe zou ik me dan voelen?” Ze zijn te druk bezig met hun jaloesie te verdrijven of hun frustratie te uiten, zelfs hun haat uit te drukken. We kunnen hier niet aan ontkomen, dit zou utopisch zijn.
En dit is hetzelfde in het “echte” leven.
Elke persoon die we tegenkomen beoordeeld ons. En wij doen hetzelfde met de anderen. We beoordelen de kassierster van de supermarkt. De opdiener van het restaurant, onze baas zonder zijn echt zijn leven, zijn jeugd, zijn problemen te kennen. Maar wat weten we van hun “groter schema”? Hun groter plan?” of anders gezegd hun levensmissie., wat zijn ze hier komen ervaren. Experimenteren, als experiment leven, zelfs onderwijzen.
Wanneer we aan iemand zeggen : « je bent te veel zo, of te veel zoals dit” of “ je bent niet genoeg zo” of “ te veel” of te weing” omtrent wat? Wat is het vergelijkingspunt? Gaat dit om wat deze persoon is komen realiseren op aarde? Neen het gaat hem altijd over wat WIJ accepteren? Wensen, kunnen begrijpen… we beoordelen alles omtrent wat het ons betreft.
Nu hebben jullie de sleutel om jullie zelf te bevrijden van de anderen. Elke keer dat iemand je beoordeeld, weet je nu dat je meer weet over de persoon dan over jezelf, want je weet wie je bent. Een beoordeling over jezelf zegt veel over het niveau van bewustzijn van diegene die de beoordeling geeft. Hij zegt veel over zijn inlevingsvermogen of niet, zijn begrip, zijn vermogen van het inzicht van de schoonheid in een andere persoon. Het ondersteunen, de anderen te motiveren of niet. Je kan hierdoor ook zijn spiritualiteit meten.
Dit wil niet zeggen dat geen enkele “kritiek” constructief is, maar dit is niet het onderwerp van dit artikel. We spreken hier echt over het feit van zich los te maken van het inzicht, de kijk dat anderen op ons hebben en om bevrijdt te worden om te kunnen zijn wie we willen zijn. “wie we graag zijn” en niet “wie van ons houdt”. We kunnen in elk geval steeds het verschil maken tussen constructieve beoordelingen en die die voort komen uit pure, eigen beoordelingen van de andere.
Trouwens hoe kunnen we deze kritieken uit elkaar houden. Eigenlijk mogen we alleen rekening houden met de kritieken die komen van mensen die op hetzelfde of hoger niveau dan ons leven. Die hetzelfde doen als wij., die door dezelfde problemen is gegaan als wij.
Bijvoorbeeld wanneer het over mezelf gaat? Mag ik een advies aannemen van iemand die zichzelf niet openlijk publiceert? Iemand vanwie er nooit een foto is gekomen op internet? Die nooit een video van hemzelf heeft gemaakt op internet. Welk constructief antwoord kan deze persoon me geven? Een eenvoudig projectie, vermits hij niet weet wat ik doe en hij kan niet zijn wat ik ben. ( en ze gaan ook dikwijls zelfs niet de moeite doen om dit proberen te begrijpen). Maar als een grote auteur of een publieke personaliteit me raad geeft, dan wel want deze zal me een constructieve kritiek geven. En ik kan deze als een raad aanvaarden en absoluut naar hem luisteren.
Zich losmaken van de kijk dat de anderen op ons hebben wik ook niet zeggen dat het ons niet kan schelen hoe we bij de anderen overkomen. Het is alleen zo dat zekere onderwerpen onder onze verantwoordelijkheid vallen en anderen niet.
Wanneer ik bijvoorbeeld op straat ga en ik beledig de mensen op mijn weg, ja dan ben ik verantwoordelijk over wat ik doe. Maar wanneer ik op straat wandel in een fraai paars jurkje en de mensen vinden deze jurk niet mooi, dan is dit niet van mijn verantwoordelijkheid.
Indien ik een blog maak over helikopters en dat sommige mensen niet graag helikopters zien, daar ben ik niet verantwoordelijk voor. Ik ga mijn blog niet toe doen omdat enkele personen hiermee niet gelukkig zijn. Waarom zou ik dit doen, helikopters maken mij gelukkig. Begrijp je?
Nogmaals, de personen die commentaar geven op de keuze en het leven van anderen zijn personen die niet bewust zijn van hun eigen creatievermogen, ze zijn niet in lijn met zichzelf.
Is het mogelijk van heel diep gelukkig te zijn met wie we zijn en heel diep het leven van anderen lief te hebben., en dan een negatief antwoord p een pagina te zetten? Alsof ik ooit een negatieve commentaar op iemand zijn site zou zetten? Probeer je eens in te beelden in welke staat je bent om zoiets te doen. Je moet dan echt wel niet meer aangesloten zijn met je hart. Je bent dan echt in frustratie, een gevoel van onmacht, jaloers, boos, haat, triest, in rancune.
Het is onmogelijk een negatieve commentaar te geven wanneer je in een hoger vibratie leeft. Dit is technisch onmogelijk door de wetten van het heelal.
De volgende keer dat je beoordeeld wordt of berispt wordt, zie dan de andere niet als een stout mens, maar eerder als het slachtoffer, want deze persoon, zoals we gezien hebben, is echt in een negatieve vibratie. Het is dus dikwijls een oproep om hem te helpen dat hij vraagt, zelfs als de persoon hier niet bewust over.
In je omgeving is dit juist hetzelfde, je zal altijd bekritiseert worden over de dingen dat de anderen willen, diep in hunzelf de wil hebben om te doen of te zijn. Zelfs in een diep sarcasme of het echt stout zijn, verschuilt zich een gekwetst “kind” die iets wil hebben of zijn dat hij niet heeft of niet is.
En om dit onderwerp te eindigen, zekere zullen zeggen “ ja maar doen wat we graag doen dat is juist het probleem ! Zekere personen doodden graag beesten et voeren graag oorlog! Dit wil niet zeggen dat het goed is!”
Dit is effectief hèèl belangrijk om duidelijk te maken. Wanneer ik spreek over het feit zijn “wat we liefhebben”. Dan heb ik het over de vreugde die van ons hart komt. Zoals het voorbeeld van de bankier die eigenlijk kleding wilt tekenen. Over die vrouw die eigenlijk een blog wil maken over de dood maar die bang is over de kijk dat de mensen op haar zullen hebben. Zoals die jongen die graag een hondenasiel wil opstarten maar bang is dat zijn vrienden hierover lachen.
Ik spreek niet over onze valse verlangens, die eigenlijk de reflectie is van wat ons mankeert. ( het verlangen om populair te zijn omdat er een tekort aan affectie is, rijk te zijn om de aandacht van anderen te lokken), ik spreek over het echte geluk, die van diep in ons binnen komt, onze interne gids, met andere woorden onze emoties en dus onze ziel.
Indien mijn diepste vreugde is mooie foto’s te maken van mezelf in een prinseskleedje, mijn heel lichaam te tatoeëren, met een parachut springen, 10 honden te adopteren, een wereldtoer te doen, dan MOET ik hiernaar luisteren. Want onze ziel spreekt doorheen onze diepste vreugde en hij toont ons de weg. Geen enkele persoon buiten onszelf kan begrijpen wat onze ziel is komen ervaren. Alleen wij kunnen dit voelen. Ik leg de nadruk op voelen. Want onze mentaal kan hier geen antwoord op geven. Alleen ons hart kan dit, ons hart is een bewust orgaan die helemaal op zijn eigen leeft aan wie we vragen kunnen stellen.
Maak beste vrienden met je hart, en blijf steeds in lijn met wie jezelf bent vanuit je ziel.
Begrijp dat de beoordelingen van anderen alleen een weerspiegeling is van hun eigen geloften en heel vaak met hun eigen beperkingen. Heb medelijden met deze mensen in mate van het mogelijke, (zonder hun vod te worden en laat je gaan). Concentreer je op je vreugde, want ik leg er nogmaals de nadruk op, het is zo dat je ziel je leidt.
En telkens dat je iets zal willen doen voor om een goede indruk te maken op, stel je dan absoluut deze vraag : “zal ik dit binnen 10 jaar betreuren?”Stel jezelf voor later, en voel de spijt, dat je dit of dat niet gedaan hebt, ALLEEN voor de kijk van de anderen op jou, alleen omdat iemand zijn mond niet zou opendoen om je te zeggen wat negatiefs hij erover denkt. Dit geeft me echt kippevel. Wat is er erger om niet terug te kunnen gaan in de tijd en je leven gegeven te hebben voor de anderen?
Blijf 100% jezelf, druk je intiemste wensen uit, je diepste vreugde, je mooiste kleuren, je mooiste creativiteit, je mooiste ideeën, en straal zo veel mogelijk dat je kan. Dat je licht het geheel van de mensen mag voeden, in plaats van te slapen in jezelf omdat anderen nog het bestaan van hun eigen licht nog niet begrepen hebben….
inspiratie en vertaling tekst Laura Marie TV
